Op de mozaïekvloer is een cirkel in een vierkant afgebeeld, met randen van kleurrijke golf-, blok- en spiraalmotieven. Midden in de cirkel zit een man met een luit in zijn handen. Bomen groeien met stam, takken en bladeren van de rand naar het centrum van de cirkel. Een verscheidenheid aan dieren loopt, staat en zit onder de bomen; olifant, paard, aap, leeuw en vele anderen. Op de takken zitten vogels; uil, pauw, bijeneter en andere onbekende soorten.

Deze prachtige vloer ligt in de ruïne van het ‘Huis van de wilde beesten’ aan de hoofdweg Decumanis Maximus in de Romeinse stad Volubilis. De nederzetting bestond al in de derde eeuw voor Christus, maar groeide uit tot een grote stad onder de Romeinse overheersing in de eerste eeuw na Christus. Ruim 2,5 kilometer stadsmuur omsloot de stad met een oppervlakte van 40 hectare. In het jaar 285 viel de stad in handen van lokale stammen en de Romeinen vluchtten om nooit meer terug te keren.

De stad bleef bewoond, eerst door Christenen en later door Islamieten, die hier in de achtste eeuw de Idrisid dynastie vormden. In Marokko worden zij beschouwd als de grondleggers van de Marokkaanse staat. In de elfde eeuw werd het machtscentrum verplaatst naar Fez. De bewoners van Volubilis verhuisden naar de nieuwe stad Moulay Idriss, die vijf kilometer verder, aan de voet van de heuvels, werd gesticht. De stad is vernoemd naar de oprichter van de dynastie. Hij wordt als een heilige vereerd en de stad is thans een pelgrimsoord.

Het is een wonderlijke ervaring om tussen de ruïnes van de uitgestrekte archeologische site van Volubilis te dolen en telkens onverwachts de prachtigste mozaïeken te vinden. Er lopen weinig bezoekers rond en een aantal mannen die zich als gids aanbieden. Wij vinden onze weg met hulp van een klein plattegrondje uit de ‘Rough Guide Marokko’ en de summiere beschrijvingen uit deze reisgids. We lopen over een UNESCO werelderfgoed site, maar schriftelijke informatie is niet te krijgen en het informatiecentrum is nog in aanbouw.